Vandaag weer aan boek verder geschreven. Het weer hier in Texel is herfstig. De regen klettert tegen de ramen en ik zit lekker warm in onze hut samen met mijn vriendin Mai te schrijven. Knus met warme thee zitten we samen aan de tafel, uren geconcentreerd op onze laptops aan onze teksten te sleutelen. Vandaag wel meer dan zes uur gewerkt, daarna een wandeling door de duinen om uit te waaien en een lekkere warme chocolademelk met slagroom in strandtent de Zeester. Vandaag contact gehad met Canada waar mijn man Roel en zoon Stijn over drie dagen aan een avontuurlijke overlevingstocht in de wildernis van Noord-Canada beginnen. Ze krijgen eerst drie dagen een cursus : hoe overleef ik in de wilderis? Zonder kompas, zelf eten en drinken zoeken, zelf vuur maken en een onderkomen bouwen voor de nacht. Over drie dagen worden ze ergens gedropt in een gebied zo groot als West-Europa. De opdracht is om op eigen kracht via een groot meer ( waar veel zalm zwemt) weer naar de bewoonde wereld te komen Roel heeft zo’n soort reis destijds ook met onze oudste zoon gedaan bij wijze van ‘rite de passage’ naar de wereld van de volwassenen. Roel en Stijn vertrekken met een groep van vijf mannen inclusief een gids die gelukkig wel een satelliet-telefoon bij zich heeft, mocht iemand bijvoorbeeld zijn been breken of ziek worden. Mensen die ik het vertel vinden het een beetje eng idee, maar ik denk dat het gevaarlijker is om in de huidige vakantie-drukte met de auto naar Zuid-Frankrijk te rijden. Wat kan er nu gebeuren met vijf getrainde stoere mannen in de pure natuur? Een beer op de weg? Beren zijn bang voor mensen! Ik vind het een fijn idee dat ‘mijn mannen’ leren overleven in de natuur mocht er ooit de pleuris uitbreken en het moet. Je weet het maar nooit…. Maar vooral ook een geweldig avontuurlijke vader en zoon reis. Mamski blijft lekker thuis!
Hier komt een vandaag geschreven boekfragment boek over vrouwen seks en liefde
Mijn vader leeft nog steeds. Hij is 96 jaar en medicus in ruste. Op een dag toen ik net elf geworden was en nog niet zolang voor het eerst ongesteld, riep hij mij bij zich. De directe aanleiding hiervoor was niet mijn nieuwe ‘staat’, maar de ongewenste zwangerschap van mijn nichtje C. de dochter van de zus van mijn moeder. Ze was vijftien en zat in de derde klas van de middelbare school. Op zo’n jonge leeftijd ongewenst zwanger raken was in die tijd, begin jaren zestig, een regelrechte ramp. Het was een grote schande niet alleen voor haar, maar voor de hele familie. Dit onthutsende nieuws werd daarom niet alleen voor ons maar ook voor álle nichten en neven schielijk geheim gehouden. Bij mijn vader waren vanaf dat moment de alarmbellen gaan rinkelen; ‘dit zou en mocht in zíjn gezin nóóit gebeuren!’
Ten tijde van deze gebeurtenissen zat ik in de laatste klas van de basisschool die toen nog lagere school heette. Ik was een ondernemend kind die op alles afvloog wat nieuw was. Ik was vroeg rijp en had al vroeg borsten. Toen er steeds meer jongens rondom het huis kwamen drentelen en aanbelden om te vragen of ik met ze kwam buiten spelen besloot mijn vader dat het tijd was om mij voor te lichten. Dit mocht ónze trijsje niet overkomen.
Op een avond zaten mijn vader en ik samen aan de leestafel in de woonkamer te lezen. Hij las de krant terwijl ik op dat moment met rode oortjes de passages verslond in het dagboek van Anne Frank over haar heimelijke verliefdheid op Peter en over ongesteld zijn. Zijdelings las hij af en toe over mijn schouder een beetje mee. Diezelfde avond, bij het welterusten zeggen, vroeg hij mij, nogal pontificaal, of ik de volgende dag……
Morgen meer …..
