Vandaag weer een stukje geschreven aan het nieuwe boek:
De vagina is ons kantoor
De vagina is voor mij een zeer vertrouwd gebied. Op die plek bij een vrouw, tussen haar benen, vertoeft de verloskundige heel vaak. Om te kijken hoe ver het is met de ontsluiting, hoe de stand van het hoofdje is of om haar tijdens het persen een beetje te helpen. Ik heb soms uren in vagina’s vertoeft. Mijn hand en vingers houdend op plekken die ontspanning nodig hadden of juist meer druk. Maar ook na de bevalling om eventuele scheurtjes en knippen liefdevol weer keurig dicht te borduren.
Een van de mooiste momenten na de bevalling is het hechten. Lampje aan en dan de vagina en schaamlippen weer mooi en heel maken, terwijl ik steevast aan de ouders vraag naar hun liefdesgeschiedenis of waarom ze hun kind die bepaalde naam hebben gegeven. Ondertussen borduur ik er, meestal bij het krieken van de dag, lustig op los. Een zeer bevredigend werkje. Zo leerde ik duizenden vagina’s van binnen en van buiten kennen. Een heel bijzonder gebied is, een heel bijzonder werkterrein. Alle maten en soorten en kleuren zijn er. Bange en onwillige vagina’s, gevoelige en sjaggerijnige vagina’s… Ik merkte en voelde dat er in vagina’s en het hele gebied erom heen veel liefde, maar ook veel opgehoopte spanning en angst kan huizen. Op den duur kon ik al aan het begin van de ontsluiting aan de vagina voelen hoe gespannen en hoe angstig iemand was.
Sacherijnige vagina
In de gesprekken met vrouwen begon me steeds meer op te vallen hoeveel vrouwen ontevreden en ongelukkig zijn met hun seksuele relatie. Vrouwen konden vaak moeilijk duiden waar dat nou precies aan lag en wat er aan te doen was. Het lijkt dan ook of vrouwen seksueel gezien in grote getalen de weg enigszins kwijt geraakt zijn. Dat uit zich zowel bij jongere als bij oudere vrouwen in seksuele gevoelloosheid en verharding. Aan het begin van de relatie is er verliefdheid en enthousiasme en wordt de liefde vaak bedreven. Na het eerste kind raken de seksuele relatie en de zinnelijkheid steeds meer in het slop. Vooral vrouwen die een tweede of derde kind kregen zijn vaak weinig meer te spreken over hun seksleven. In de loop van hun relatie kregen ze steeds meer last van een sjaggerijnige vagina, om het zo maar eens uit te drukken. Ze kregen steeds minder zin om te vrijen, steeds meer weerzin zelfs… Ze ondervonden dat hun mannen hen niet liefdevol genoeg beminden en slechte minaars waren. Ze vonden eigenlijk dat hun mannen in wezen zich in bed niet goed op hen afstemden, te egoïstisch en eenzelvig een orgasme najoegen. Masturberen in je eigen vrouw, zo noem ik het. En om de relatie te redden gaan vrouwen, in arren moede, ook orgasme’s najagen of erger nog: een orgasme eisen. Alsof orgasmes een relatie kunnen redden… Vrouwen vertelden mij dat ze op den duur ontzettend sjaggerijnig werden van seks. Sterker nog, in hen ontwaakte de feeks, de emotionele duivelin die zich de volgende dag aan haar man irriteert, hem minacht of subtiel afstraft door hem op een ander vlak flink onder de duim te houden. Het zaad van de huwelijkse ellende is dan gezaaid. Mannen doen weliswaar lang hun best, maar vaak komen hier irritaties, conflicten en botte agressie uit voort. Vrouwen gaven vergoeilijkend het moederschap de schuld. Ze hadden het gevoel dat nu de buit binnen was de interesse en de lol er mischien daarom wel van af was. Maar langere tijd geen seks is geen optie. Dan dooft de relatie langzaam uit. Je leeft langs elkaar heen, bent druk met van alles en er is geen wezenlijke communicatie meer. Een pijnlijke gewapende vrede…voor hoelang?
