Briefwisseling tussen twee verloskundigen over de huidige toestanden binnen de Nederlandse verloskunde: de Engelse Nicky Leap en Beatrijs Smulders

Inleiding:

Nicky Leap is a famous and leading midwife in Engeland and Australië, adjunct Professor of midwifery, university of  Technology in Sydney. Overal in de wereld heeft ze lezingen gegeven en aan verloskundigen lesgegeven. Ik heb haar eind jaren tachtig samen met De verloskundige Astrid Limburg in London ontmoet tijdens een congres on homebirth in Engeland. Sindsdien zijn we vrienden. De Engelse verloskundigen vonden het onacceptabel dat het percentage thuisbevallingen zo snel was gedaald en analoog daaraan ook de verloskundigen met een eigen zelfstandige praktijk. Steeds meer verloskundigen waren in het ziekenhuis gaan werken en verloren hun zelfvertrouwen en midwifery skills. Ze waren al rap besmet met het ziekenhuisvirus waar gynaecologen terecht mee zijn besmet maar waarvan verloskundigen ver weg moeten blijven willen ze op den duur niet bang,onzeker en té crisis-georiënteerd worden.   Omdat een aantal Engelse vroedvrouwen de zelfstandige, independent Nederlandse verloskundige als voorbeeld en bron van inspiratie beschouwden , nodigden ze ons uit om een lezing te houden en een workshop te doen over hoe een eigen praktijk te starten. Maar helaas de financieringsstructuur door de overheid (National Health Service) was inmiddels veranderd en eigen financiering voor de eigen praktijk bleek onmogelijk. Alleen via het ziekenhuis en de gynaecologen kon men afspraken maken over financiering en betaling voor de thuis bevallingen. Bovendien bemoeiden zij zich bij voorbaat met de protocollen en verwijsindicaties waarover al vanaf het begin meningsverschillen bestonden.  Toch besloot Nicky samen met een paar ondernemende verloskundigen tóch een onafhankelijke verloskundige praktijk op te richten. De praktijk was gelegen in een achterstandswijk met veel vrouwen uit verschillende culturen en veel vrouwen met een ongezond leef-en eet patroon. De praktijk noemden ze ‘The Albany praktice’ Na verloop van tijd werd deze praktijk in Engeland beroemd vanwege het hoge percentage thuisbevallingen, het lage percentage verwijzingen zowel in de zwangerschap als tijdens de uitdrijving en de gynaecologen die het allemaal goed vonden!! Zij hadden er vrede mee om enkel en alleen als back-up te ‘dienen’. Sterfte-en morbiditeitcijfers waren excellent en het percentage keizersnedes was 3% wat in deze kwetsbare bevolkingsgroep ongelofelijk was. In het ziekenhuis was het percentage keizersneden onder de normale bevallingengroep destijds (1996) inmiddels opgelopen tot bijna 18%. Nu in 2014 is het percentage keizersnedes inmiddels opgelopen tot 25 tot 30% Toen ik ze jaren later met een collega ging bezoeken omdat ze  een symposium organiseerden om hun werk op dia’s en cijfers te tonen waren onder de indruk van hun cijfers en resultaten. Het enthousiasme van de verloskundigen over hun werk was aanstekelijk. Dit stond in schril contrast met hun collega’s  in loondienst die vrij ongeïnspireerd hun werk deden in een technocratische medische omgeving aan de leiband van het ziekenhuis en de gynaecologen. Een klein clubje klinische verloskundigen vertelden ons dat ze dit heel leuk vonden om hun Albany-collega’s te horen maar dat ze een thuisbevalling nooit aan zouden durven.

Het treurige van dit verhaal is, dat de Albany-practice in het begin van de vorige eeuw is opgeheven vanwege een financieel conflict met de het ziekenhuisbestuur en de gynaecologen. Omdat de verloskundigen totaal afhankelijk waren van de back-up van gynaecologen en van het geld wat ze doorgesluisd kregen van het ziekenhuis, hadden ze geen poot om op te staan. Het verloskundig beleid van de Albany moest voortaan aan andere eisen en protocollen van de gynaecologen voldoen omdat er een andere professor aantrad die tegen de thuisbevalling was. Bovendien werd er fiks aan het financiële budget voor de Albany-praktijk getornd. Het ziekenhuis moest nu eenmaal bezuinigen en de kraan  naar de verloskundigen van de Albany-practice werd steeds meer dichtgedraaid. Op den duur hielden ze het niet meer vol, ook omdat ze niet meer konden werken volgens hun eigen onafhankelijke protocollen. Tenslotte moest de Albany praktijk sluiten.  Heel erg triest. Toen dit nieuws mij bereikte was ik zeer ontdaan.

Vanaf het moment dat ik hoorde over de op til zijn de nieuwe integrale financiering van gynaecologen samen met verloskundigen binnen éen organisatie en binnen de kaders van het ziekenhuis was ik ERNSTIG gealarmeerd. Ik wist meteen hoe laat het was.  Ik wist ook dat wij als verloskundigen de verantwoordelijkheid op ons moesten nemen om deze plannen te stoppen en hiermee de vrouwen te beschermen tegen onnodige medicalisering en de veel hogere kans op een verminkende operatie die keizersnede heet. Maar moeten vrouwen beschermd worden  tegen het gebrek aan keuzevrijheid om nog te bevallen waar en hoe je wilt.  Het voortbestaan van de eerste lijn verloskunde, die na vijftig in Engeland zo goed als verdwenen is.

Maar……….. Een beroemde uitspraak van Einstein is : “Op de dag van het laatste oordeel ga ik naar Holland, want daar  gebeuren alle slechte dingen 50 jaar later!” Vijftig jaar nadat de totale hospitalisering zich  in Engeland zich heeft voltrokken, komt ook in Nederland de medicalisering van de verloskunde als een tsunami keihard op ons af.  Verloskundigen kom in beweging en ga rennen! Wees slim en solidair! Aan ons verloskundigen de schone taak om snel boven op de hoogste berg te klimmen van waaruit we onze soevereiniteit binnen de eerste lijn uit blijven dragen en veilig stellen. De tsunami zal ons niet vernietigen, laat staan zelfs raken.

De brieven zijn uit het engels vertaald door Roel van Dalen.

Dearest Beatrijs,

Ik hoor allerlei alarmerende berichten via Facebook, dat het slecht gaat met de Nederlandse verloskunde. Ik maak me zorgen! Nederland is het enige land waar de medicalisering van de verloskunde nog binnen de perken is gebleven en waar het nog gewoon was om thuis te bevallen.  Waar de verloskundigen nog zelfstandige praktijken hebben met een onafhankelijke eerste lijn financiering. Jullie zijn hét voorbeeld van de hele Westerse wereld.  Dat gaat hopelijk toch niet verdwijnen? Kun je me alsjeblief vertellen wat er in Nederland nu precies aan de hand is?

Dear Nicky

Ik maak me ook, net als jij, verschrikkelijke zorgen. Ik had me het afgelopen jaar enigszins teruggetrokken om aan mijn nieuwste boek te schrijven.  Tot een paar weken geleden de situatie overduidelijk zo nijpend werd dat ik niet meer met mijn handen over elkaar werkloos en lijdzaam toe kon zien. Dus heb ik me aangesloten bij een actieve groep verloskundigen om te kijken wat we kunnen doen om de huidige ontwikkelingen te stoppen en om te buigen. Als de ontwikkelingen in dit tempo zo doorgaan dan heeft ook de Nederlandse vrouw in de nabije toekomst geen vrije keus meer hoe en waar ze gaat bevallen. Dan vergaat het met alle onafhankelijke praktijken in Nederland net zoals jullie in de Albany-praktijk.

Het moeilijke van de situatie is dat veel verloskundigen met name in het zuiden van Nederland dit kennelijk nog niet helemaal tot zich willen of kunnen laten dringen. Zij zijn inmiddels een zakelijk commitment met de gynaecologen aangegaan en vinden het vooralsnog leuk.  Ze zijn trots om heel intensief met Gynaecologen samen te werken en hun werk zelfs met gynaecologen notabene te delen. Ze doen de selectie ‘samen’!Verloskundigen mogen als douceurtje en wisselgeld ook mee kijken in de keuken van de gynaecoloog. Dat is echt een wassen neus, want daar hebben we als verloskundigen niets mee te maken. Als eerstelijns horen daar helemaal niet in geïnteresseerd te zijn! Maar samen de selectie doen brengt voor de gynaecoloog wel extra geld in het laadte.  De Nederlandse Vereniging Org  Gynaecologen  gaan nu al zo ver dat ze de poortwachtersfunctie van de  eerste lijnsverloskunde openlijk ter discussie stellen. Dan weet je precies hoe laat het is en waar de NVOG op den duur op uit zijn.

Verloskundigen in Nederland lijken nog niet verontrust en als ze het reële toekomstscenario  voor geschetst krijgen dan kunnen ze het niet geloven. Ze zijn nu al zo loyaal aan hun collega’s ( gyn) in de tweede lijn dat ze helemaal geen gevaar kúnnen zien. Ze zijn er zich nog niet van bewust welk een vreselijk paard van Troye er ‘en passant’ wordt binnengebracht. Pas als het te laat is worden ze door het army van gynaecologen overvallen. Heel moeilijk vindt ik dat. Je kent me, ik zou het ze van de kansel toe willen schreeuwen. Maar dat werkt op dit moment contra-productief.   gelukkig is er 11 april een actie-voorlichtingsdag voor alle verloskundigen van Nederland. Ik hoop dat er veel verloskundigen komen, ook de vroedvrouwen die nog geen beren op de weg zien.

Ik ben zoooo blij dat ik jou heb om mijn ongerustheid van me af te schrijven. Dat zal ik de komende tijd blijven doen. Roel vertaald onze brieven en ik zet ze op mijn blog en Facebook. Ik hoop dat zoveel verloskundigen als mogelijk onze briefwisseling kunnen volgen en er iets aan zullen hebben.  Liefs, always yours, Beatrijs

Always yours, Beatrijs

Lieve Beatrijs,

Maar was is er toch allemaal  gebeurd sinds ik twee jaar geleden nog in Amsterdam een voordracht heb gehouden? Wordt vervolgd…